فوتبال

وقتی از مراکش با گل به خودی بازیگر مراکشی بردیم و مردم ریختند توی خیابان و شادی کردند دلم گرفت. بعد هم که از اسپانیا باختیم و باز هم مردم ریختند توی خیابان و شادی کردند اشکم ریخت. دیشب وقتی مساوی کردیم و مجدد صدای بوق و شادی مردم را از خیابان اطراف می شنیدم غمبرک زده بودم یک گوشه و دلم به حال مردممان سوخت. وقتی مسابقه را نگاه می کردم و گزارشگر دائم سعی می کرد در مواقع مختلف به ملت دلداری بدهد گویی کسی به قلبم چنگ می زد. ما مردم حداقلی، ما مردم دقیقه نودی، ما مردم شاکر و همیشه به حداقلها شکر گزار ما مردم قانع که حتی به مساوی و گل نخردن از ضربه کاشته رونالدو و حتی به باخت از اسپانیا با یک گل خورده راضی هستیم و شادی میکنیم، آدمهای بدبختی هستیم. همه زندگیمان همینطور است. هر وقت با لقمه نانی سیر می شویم شکر می کنیم، وقتی صاحبخانه برای یکسال خانه را با دوبرابر اجاره تمدید می کند خدارا شکر می کنیم که مجبور به اسباب کشی نشدیم، وقتی قیمت خانه دو برابر می شود خدارا شکر می کنیم که سقفی بالای سرمان است، وقتی ماشین گران می شود خدارا شکر می کنیم یک چهارچرخ قراضه ای زیر پایمان است، وقتی چندرغاز حقوق سر برج به حسابمان واریز می شود خدا را شاکریم که همین را هم داریم و بیکار نیستیم و همیشه به هر دلیلی قانعیم. واقعا آیا ما لیاقت زندگی بهتر را نداریم؟ آیا تیم ملی ما لیاقت بالارفتن از این مرحله را نداشت؟ آیا ما واقعا نمی توانیم و نباید قهرمان جهان باشیم؟ 

دولتمردان عزیز قدر این مردم را بدانید. اینکه مردم ما حتی تلاش می کنند در بدترین وضعیت هم شاد باشند همینکه مردم ما همیشه شاکر هستند باید ممنون مردم باشید و تلاشتان را مضاعف کنید برای حل مشکلات این مملکت. گاهی فکر می کنم این شادیهای عجیب و غریب از روی بدبختی هم خودش نوعی اعتراض مدنی و راهکاری بومی است برای نشان دادن میزان بدبختیمان. احساس بدبختی کردم.

خدایا شکر بابت داشتن مردمی مهربان، قانع و شاد