حکایت این روزهای من

خوب این روزها اتفاقات خوب و بد کنار هم افتاد. جلسه کمیته بدوی تشکیل شد و خدارا شکر مشکل پروژه ما هم برطرف شد. امیدوارم در این ول وشوی تغییر قدرت حالا دیگر بتوانیم قسط آخر را بگیریم. که البته و صد البته برای خدایی که آن بالا نشسته جور کردن این موارد کاری ندارد. باز هم توکل به خودش.

در این گیر و دار هنوز تک سرفه های پسر بزرگه برطرف نشده است که همان علائم و با همان عوارض برای من شروع شد. روز اول کمی سردرد. بعد وقتی در یک جلسه نشسته بودم دقیقه به دقیقه بدن درد شروع شد و احساس خفگی به من دست داد و ظرف چند ساعت وقتی از جلسه خارج شدم پاهایم می لرزید و توان رانندگی نداشتم. با هر بدبختی بود شاید با سرعت 5 تا 10 کیلومتر خود را به همسر رساندم تا او مرا به منزل برساند. اکنون سه روز است که خوابیده که چه عرض کنم نیم خیز دراز کشیده ام روی تخت و با هر سرفه گویی تمام جانم از بدنم خارج می شود. به محض اینکه سرم را روی بالش بگذارم گویی ششهایم تبدیل به شیشه قلیان شده و قل قل قل صدا می کند. ظاهرا این آنفولانزای جدید اساسی دستگاه تنفسی را درگیر می کند. اینبار دیگر از ابتدا سوپ را کم کردیم و در عوض پروتئین را اضافه کردیم. از آنجایی که برخی داروها در من حساسیت شدید می دهد غیر از یکی دو قلم دارو چیزی نمی توانم استفاده کنم که امروز اسپری هم به آن اضافه شد. امیدوارم که تا فردا بهتر شوم که کار واجبی دارم.

با این حال خوشگل درگیر نزاع خانوادگی یکی از دوستان هم بودم که اصلا دلم نمی خواهد حتی بهش فکر کنم. چه رسد به اینکه بخواهم بنویسم. آنقدر که دعوا کلیشه ای و بچه بازی بود و متاثر از شبکه های مجازی. یعنی خیلی مسخره است که چیزهایی که در دعوا می شنوی را در کنالهای تلگرامی و اینستا و وبلاگها قبلا خوانده باشید. در واقع آنقدر نرم شبکه های مجازی روی ذهن این آدمها تاثیر گذاشته است که هر یک خود را علامه دهر می دانند بدون هیچ نوع راهکار درستی. حالا خود حدیث مفصل بخوانید از مجمل و خدا به داد کودکان این خانواده ها برسد. 

خدایا شکرت بابت همه آنچه دادی و ما به آن توجه نداریم. خدایا شکرت بابت اینکه اگر دردی هست درمانی نیز هست. خدایا شکرت بابت سقف بالای سر. خدایا کمی آرامش لطفا. دریاب مرا.