تربیت

گاهی والدین برای اعتماد به نفس دادن به بچه هایشان چیزهایی را در گوششان زمزمه می کنند که در بزرگسالی باعث تمسخر دیگران می شود. این مساله در مورد افراد مشهور بیشتر نمود دارد. کمتر آدم نابغه ای در یک علم دیده ام که فرزندش نیز نابغه از آب درآمده باشد. تقریبا همه در سایه قرار می گیرند. در مورد افراد مشهور هم همینطور است. افراد قدرتمند در حوزه سیاسی هم همینطور با این تفاوت که در سیاست قدرت انتقال می یابد و یک چیزی تحت عنوان رانت سیاه شکل می گیرد. حالا در این بین هرچی بچه های این افراد که ما آنها را آقازاده ها می خوانیم تلاش کنند و صفات موروثی خوبی داشته باشند از بس استفاده از نام و جاه پدر  مادر یک امر روتین و عادی شده کسی باور نمی کند که روی پای خودشان و با تلاش خودشان به جایی رسیده باشند. من در مورد این آدمی که گفت من از ژن خوبی هستم چیزی نمی دانم. ولی به عنوان یک فردی که از بیرون به قضیه نگاه می کنم این نوع صحبت را ناشی از همان تاثیر تربیتی می دانم. همان که پدر و مادر برای اعتماد به نفس دادن به فرزندشان می گویند تو بچه منی حداقل یک موی گندیده از من در تو باشد باید جسور باشی و توانا باشی و .... حالا بگذریم. از بس جوک در این مورد خواندیم این روزها بد ندیدم بنویسم.

یادم است قدیم ترها یک کلاس رفته بودم تحت عنوان «کار با آدمهای دشوار». این روزها که با یک آدم پر توقع در حال انجام کاری هستم که به قول دوستان بسیار هم حساس است مجبور شدم برگردم و کمی جزوه های آن را ورق بزنم. یک آدم متوسط که ادعای خدایی دارد و با اینکه زیر دست من مشغول به کار است کلی ماجرا با هم داریم.

این روزها دائم دستم به سمت خدا می رود برای دوستم دعا می کنم. انشاالله که خداوند سلامتی را بهش برگرداند. خدایا شکرت. درمان دست توست. یاریش کن.