تقدیم به ....

امروز بعد از مدتها داشتم طبقه بالای کتابخانه منزل را مرتب می کردم. در واقع به دنبال چیزی بودم که چشمم خورد به رساله دکتری خاک گرفته ام. با آن جلد سورمه ای مایل به مشکلی و زرکوب رویش و ...

تورقی کردم. یاد روزهای سخت دفاع و پیش دفاع و ... افتادم. بی اختیار چشمم خورد به صفحه تقدیم به... و یادم آمد که نتوانستم این قسمت را پشت تریبون بخوانم و اشکم سرازیر شد روی صورتم. دلم خواست برای شما هم بنویسم.

تقدیم به:

تمام دختران متولد نشده سرزمینم.

آنهایی که از کودکی قرار است آموزش ببینند چگونه قربانی نشوند و شاد زندگی کردن را سرلوحۀ کار خود قرار دهند.

آنها که قرار است از هیچ نترسند. امنیت را با گوشت و خون خود لمس کنند. درکی از مفهوم حرمان زندگی نداشته باشند و از حمایت قوانین و شبکه های اجتماعی حمایت گر متنعم شوند و همیشه لبخند بزنند.

تقدیم به تمام دختران زیر پنج سال کشورم که قرار است همیشه لباسهای رنگی بپوشند، همیشه لبخند بزنند و هیچ گاه از زن بودن خود متنفر نشوند.

و تقدیم به تمام زنان و مادران سرزمینم که صبورانه در تمام طول زندگیشان مفهوم مدارا را به کمال رسانده اند.

راستش امروز هم که بعد از این همه سال چشمم به این صفحه خورد بغضم را فرو دادم. اشکم ریخت و باز هم آرزو کردم که خدایا دختران سرزمینم را دریاب.

خدیا شکرت.