حال ما خوب است اما تو باور نکن

این روزها کارهایم روی هم تلنبار شده. هر روز یک برنامه دقیق می نویسم ولی وسطهای کار که می رسم انگار یکی یقه ام را می گیرد و می برد سمتی و می گوید نگاه کن، چه فایده. چه فایده که اینجوری خودکشی کنی. چه فایده که این همه تلاش کنی. چه فایده؟ آخرش که چه؟ قرار است کدام قله را تصاحب کنی. قرار است کجای دنیا را درست کنی؟ زورت به کجای دنیا می رسد؟ بعد انگار واقعیت دنیا برایم تازه روشن شده باشد می نیشنم و دست از کار می کشم. نمی دانم خصلت پاییز است و یا محرم که آدم را اینجوری بی انگیزه می کند. در نهایت خودمان را گول می زنیم و می اندازیم گردن دپرسینگ فصلی. بعد سعی می کنیم شگردهای مقابله ای را به کار بریم و هی به خودمان تلقین کنیم که حالمان خوب است. ولی واقعیت این است که تلاش بی نتیجه است. این تلقین هم بی فایده است. در نهایت یک چیزی ته دلمان می گوید: اما تو باور نکن!

خدایا شکرت بابت همه آنچه دادی و ندادی و گرفتی. خدایا این روزها بیشتر از هر وقت دیگر به تو و توجهاتت نیاز دارم. خدایا مرا دریاب و آغوشت را بگشای.